OKULLARDA DUYGUSAL EĞİTİME YER VERİLMELİ

Duygular doğduğumuz andan itibaren yaşamın bir parçasıdır ve kişilik üzerinde büyük etkiye sahiptir. Aile yaşamında ilk etkileşimler esnasında duygusal yaşamın eğitilmesi ve sonrasında okul yaşamında da duygusal eğitim verilmesi insan yaşamına, düşünce ve hissetme konularında büyük bir farkındalık ve öz-kontrol sağlayacaktır.

Duygusal eğitim, okulların öğrenme listesinde bulunmayan ve yeterince dikkate alınmayan fakat insanın sosyal beklentilere yanıt verebilme yeteneği olarak aslında daha fazla üzerinde durulması gereken bir konudur. Duyguların eğitilmesi demek, korku, stres, depresyon, şiddet, uyuşturucu, intihar ve riskli bir çok diğer davranışın önüne geçmek anlamına da gelebilir. Çünkü tüm bunlar, insanların kendilerini okuyamamasından kaynaklıdır.

Duygusal yeterlilikler bilgi, beceri, yetenek ve tutumların bir kombinasyonudur. Tüm bunlar insanın duygusal fenomenlerinin bilincinde olması, onları anlaması, ifade etmesi ve onları nasıl kullanacağına yönelik gereksinimlerdir. Duygusal yeterlilikler, farkındalık, duygusal düzenleme, otonomi, sosyal yeterlilik, yaşamsal yeterlilik, kendini iyi hissetmek gibi güzel sonuçlar doğurur.

Bu nedenle sosyal yetilerin/yeterliliğin gelişimi için düzenli bir akış içerisinde pratik yapılması gerekir. Tam da bu nedenle okullarda eğitim olarak yer almak zorundadır. Hem erken çocukluk döneminde, ailede, okulda ve sonrasında bir yetişkin olarakta duygusal pratiklere yer verilmelidir. Bunun da ötesinde yaşlılar için de özel eğitimler bulunması gerekir. Çünkü şartlar daima değişmekte ve rast gele devam eden yaşamlar içerisinde kuşaklar arası anlaşmazlıklar, en temel duygusal etkileşim merkezi olan aile yaşamını olumsuz etkilemektedir.

İnsanların duygularını tanıması, tanımlaması, kontrol edebilmesi, doğru kanalize etmesi, karşı tarafı anlayabilmesi, yeterlilik kazanması, sürekli olarak duygusal etkileşim içerisinde bulunduğu bir dünya içerisinde kaçınılmaz bir önceliğe sahip olması gerekir.

Tüm okullar ders listelerine bu eğitimi almaları kaçınılmaz bir gereksinimdir. Her şeyden önce insanın kendi duygu durumunun farkında olması ve onları verbal veya nonverbal olarak ifade edebilmesi gerekir, bunun yanı sıra başka insanların duygularını ve dışa vurumlarını farkedebilmesi gerekir.

İkincil olarak duygusal regülasyon konu edilmesi gerekir. Duygusal regülasyon rahatsız edici dürtüler ve duyguları kontrol altına alabilmek demektir, hayal kırıklığı ve öfke gibi duygulardın doğru kanalize edilmesi ve tatmini için acele edilmemesi gerektiğinin öğrenilmesi de toplum sağlığına önemli ölçüde fayda sağlayacaktır.

Tüm bunlar bireyler olarak içerisinde bulunduğumuz toplumda kendimizi daha rahat hissetmemizi de beraberinde getirecektir. Çünkü rahat hissetmenin hem kişisel hem de sosyal boyutları vardır. Bu nedenle rahat hissetmek bir realitedir.

Böyle bir konuda sistematik bir eğitim insanlarda hiç olmazsa belli bir düzeyde kalite ve süreklilik standardı sağlayacaktır ki bu standartlar doğrultusunda her insan toplumda kalitenin düşmemesi açısından büyük bir anlam kazanacaktır.

Bir öğrenci bir kaç saat veya gün içerisinde bir matematik problemini nasıl çözeceğini öğrenebilir fakat örneğin şiddetin önüne geçebilmek için kritik durumlarda otomasyon bir düzenleme elde edebilmek yıllarımızı alabilir. Bu nedenle eğitimler çok erken yaşlarda başlaması ve sürekliliği olması gerekmektedir.

Toplumun akademik kariyer için, zaten duygusal bir stabilitesi bulunmayan çocukları zorlu bir maratona tabii tutup, onların nörolojik ihtiyaçlarını da dikkate almaksızın, hem zihinsel, hem duygusal ve hem de nörolojik hasar açmalarının neticesini görmelerine rağmen, bloke edilmiş olan eğitim nedeniyle nasıl bir telaşa düştüklerini görüyor olmamız dahi, insanların tüm bunlar hakkında ne kadar yetersiz bir farkındalığa sahip olduklarını göstermek açısından yeterlidir. Oysa şu an insanların yapmaları gereken, hazır bu boyuta gelmişken, daha farklı bir eğitim sisteminin kurulması için çaba harcamak olacaktır.